Αναδρομική έκθεση, ενός από τους σημαντικότερους Γερμανούς ζωγράφους του 20ου αιώνα, παρουσιάζει το Κέντρο Pompidou, μέχρι τις 6 Ιανουαρίου 2003.

Έργα του Max Beckmann, ενός καλλιτέχνη που χαρακτηρίστηκε σκληρός στην καλλιτεχνική του έκφραση.

Παρουσιάζονται, περίπου 100 πίνακες, εξήντα δουλειές σε χαρτί και αρκετά γλυπτά. Μια έκθεση σε συνεργασία με το Tate Modern του Λονδίνου και το Museum of Modern Art της Νέας Υόρκης.

Max Beckmann (1884 - 1950)
 
Ο Max Beckmann, παρότι μελέτησε τους κλασικούς ζωγράφους, δεν επηρεάστηκε από κάποιο καλλιτεχνικό ρεύμα ή από κάποιο συγκεκριμένο καλλιτέχνη. Είχε τόση εσωτερική ενέργεια, που του ήταν αναγκαίο να εκφραστεί με το δικό του, μοναδικό τρόπο.
 
Ήδη, από τα μέσα του 1920, θεωρήθηκε χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της «Νέας Αντικειμενικότητας» (New Objectivity), μαζί με τους: Otto Dix και Geroge Grosz. Παρόλο, που αυτή η ομάδα ήταν μια αντίδραση στον εξπρεσιονισμό, το ύφος του Beckmann ήταν αρκετά εξπρεσιονιστικό. Και όλα αυτά, πριν τον πόλεμο. Μετά, έκφρασε τόσο έντονα την φρίκη του πολέμου, μέσα από τα έργα του, που θεωρήθηκε ένας πολύ σκληρός καλλιτέχνης, καθώς τα έργα του έγιναν πολύ σκληρά και βίαια, χωρίς καμία αφαίρεση και χωρίς λυρισμό.

Ο Max Beckmann, ίσως, είναι ο μοναδικός που ζωγράφισε, τόσες πολλές φορές, το δικό του πορτρέτο. Στα περισσότερα έργα του, αναφερόταν σε θέματα του κόσμου της διασκέδασης αλλά και σε συμβολικούς χαρακτήρες των αρχαίων μύθων.

Πέρα από τη ζωγραφική, ασχολήθηκε και με τη χαρακτική ξυλογραφία και κυρίως, με την ξηρή χάραξη και τη λιθογραφία.

Πέθανε στη Νέα Υόρκη, όπου τον είχαν καλέσει να διδάξει στις Σχολές Καλών Τεχνών του Σεν Λιούις και κατόπιν, της Νέας Υόρκης. Λίγο πριν από τον θάνατό του, η πατρίδα του, του αφιέρωσε το γερμανικό περίπτερο, στην 25η Mπιεννάλε της Βενετίας (1950).

Δείτε επίσης:
- Την ιστοσελίδα του Pompidou