artingreece.gr

Η Qbox εγκαινιάζει την Τρίτη, 11 Απριλίου, στις 8:00 μ.μ., την ομαδική έκθεση με τίτλο «d t -- Ελάχιστος χρόνος» που θα διαρκέσει έως τις 20 Μαΐου 2006, σε επιμέλεια Ηλιάνας Φωκιανάκη.

Το κεντρικό έναυσμα της έκθεσης είναι ο χρόνος και ειδικά σκέψεις για την παύση του χρόνου ή την αίσθηση της –μη-πραγματικής– παύσης του αλλά και για το πώς η συμβατικότητα της μέτρησής του συγκρούεται με την αισθαντική του αξία, ειδικά σε σχέση με την τέχνη. Ο χρόνος είναι πλέον τόσο πολύτιμο αγαθό, ώστε αποτελεί μονάδα μέτρησης αξίας για πολλές ανθρώπινες δραστηριότητες. Η έννοιά του και το πώς την αντιλαμβανόμαστε είναι κάτι που πάντα προβληματίζει, ειδικά στην σύγχρονη κοινωνία των δυτικών μεγαλουπόλεων όπου ο χρόνος φαντάζει σαν δικτάτορας. Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι κατά πόσο ο χρόνος είναι κάτι απτό και αυτούσιο και αν ναι, συν-βαδίζει με εμάς ή μήπως τελικά εμείς βαδίζουμε σύμφωνα με αυτόν. Πολλές φορές ένα έργο, μια έκθεση επιτυγχάνει να μας παγώσει, να κλέψει από τον χρόνο μας κάποια λεπτά ή δευτερόλεπτα. Και σήμερα, όταν όλοι κυνηγάμε την επιβράδυνση και, στην καλύτερη περίπτωση, την παύση του χρόνου με τέτοια μανία, ίσως τελικά αυτό να είναι και ένα από τα πιο ελκυστικά στοιχεία της τέχνης.
 
Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση «d t -- Ελάχιστος χρόνος» θέτουν τους προβληματισμούς τους σχολιάζοντας την δυσκολία «ανάπλασης» του χρόνου, της παραποίησης του, της επιτυχίας να κατορθώσει να κλέψει το έργο τον ιερό, προσωπικό μας χρόνο. Ο Φίλιππος Κάππα, με το έργο Α01(video), 2005, πετυχαίνει να διαχειριστεί τον χρόνο με τον δυσκολότερο ίσως τρόπο. Τον αφανίζει σχεδόν, απαλείφοντας τις λεπτομέρειες και το χρώμα από την εικόνα, παραποιώντας τον ήχο και αναπαράγοντας την εικόνα από την οθόνη μιας τηλεόρασης. Καταφέρνει έτσι να σβήσει τα σημάδια του χρόνου και να φτιάξει ένα πορτραίτο του μη-χρόνου, του νεκρού, ουδέτερου χρόνου. Ένα πορτραίτο του χρόνου του χθες, του σήμερα, και του αύριο ταυτόχρονα.

Οι φωτογραφίες του Yuval Yairi (Ισραήλ), 2004, τραβηγμένες σε ένα νοσοκομείο για λεπρούς, απορρέουν από το ενδιαφέρον του για μελέτη της ζωής που μπορεί να κρύβεται σε τέτοια κτίρια. Για ώρες παρατηρεί, ζει αυτά τα δωμάτια και με την κάμερα καταγράφει την μετακίνηση του ανθρώπινου βλέμματος μέσα στο χώρο. Με το υλικό αυτό, αποκτά δεκάδες εκατοντάδες εικόνες τις οποίες χρησιμοποιεί για να συνθέσει αυτά τα τοπία-πίνακες μετά από πολύωρες διαδικασίες. Ένα ψηφιδωτό χρόνου το οποίο καταφέρνει να φυλακίσει λεπτομέρειες που φανερώνουν την οικεία σχέση που αποκτάμε με ένα χώρο ύστερα από μεγάλο χρονικό διάστημα.

Μια οικειότητα που φαίνεται ότι απασχολεί την Νατάσσα Πουλαντζά, 2006, όταν απεικονίζει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και το πώς ο χρόνος τα αλλοιώνει. Τα πορτραίτα λουλουδιών θα μπορούσαν να είναι οι άνθρωποι. Μέσω του ρεαλιστικού ύφους τα παγώνει στο χρόνο -όπως ένα ψυγείο το λουλούδι, όπως ένα πορτραίτο τον άνθρωπο. Η καλλιτέχνις αποτυπώνει τα χαρακτηριστικά της στιγμής με φωτογραφική διάθεση, βγάζοντας ταυτόχρονα ένα βαθύτερο χαρακτήρα, όπως ακριβώς ένας καλός ζωγραφικός πίνακας.

Το video της Sigalit Landau (Ισραήλ) DeadSee, (2004) είναι εκ πρώτης όψεως μια οπτικοποίηση του χρόνου. Το σύμβολο της σπείρας που χρησιμοποιεί, φτιαγμένο από δεκάδες καρπούζια που επιπλέουν στη Νεκρά θάλασσα, έχει παγιδέψει μέσα στους κύκλους του το σώμα της Landau. Το video εξελίσσεται βασανιστικά αργά, και όμως καταφέρνει να μας καθηλώσει αλλά και να μας δημιουργήσει μια αγωνία για την απελευθέρωση του σώματος που βρίσκεται παγιδευμένο μέσα σε αυτό το σπιράλ (το χρόνο).

Με αντίθετο βηματισμό, η Μαίρη Ζυγούρη (video), 2006, ποιητικά και σχεδόν αθόρυβα, μας ταξιδεύει στην δική της θεατρική αίσθηση του χρόνου. Μια αυλή, εικόνες που διαδέχονται η μια την άλλη, μια πλατφόρμα όπου η καλλιτέχνις καταρχήν κυνηγάει την «μεγάλη είδηση» του χρόνου, όπου χρόνος θα μπορούσε να είναι το φευγαλέο πέρασμα του τρένου με το οποίο η καλλιτέχνις προσπαθεί να συγχρονιστεί. Έτσι δημιουργείται ένα πλαίσιο, σχηματίζεται ένα πολύ-επίπεδο πλέγμα, μέσα στο οποίο ο χρόνος γλιστράει, χάνεται, επιστρέφει και εν τέλει λυτρώνεται.

Κάτι που διαφαίνεται και στην δουλειά του Άγγελου Ζάβαλη, 2006, με την παλινδρόμηση του γλυπτού του μέσα στο χώρο και την σκιαγράφηση της ακαμψίας του ανθρώπου κατά την πάροδο του χρόνου. Προσωποποιώντας έτσι το πιο καίριο ζήτημα του ανθρώπου απέναντι στον χρόνο, την περιορισμένη ελευθερία που μας δίνει να βγαίνουμε από τα όριά του αλλά και τις μικρές δόσεις ταξιδιού που μας επιτρέπει. Έστω και νοητά.  

Ώρες λειτουργίας: καθημερινά εκτός Κυριακής και Δευτέρας, Τρίτη - Παρασκευή 10 – 2 και 6 – 9 μμ & Σάββατο 11 – 4 μμ ή με ραντεβού. Την Μεγάλη Εβδομάδα (17 – 22 Απριλίου) η γκαλερί θα λειτουργεί κατόπιν ραντεβού.

Για περισσότερες πληροφορίες:
   Qbox gallery
   Αλεξάνδρου Σούτσου 8, 10671, Αθήνα
   Τηλ.: 210.3628791
   Ε-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.